Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/138

zywa... zaraz zobaczę, jak... zapisałem sobie na karteczce... On się nazywa Kocibród!
 Właściciel Łopiankowa porzucił gazetę i wstał z fotela.
 — A cóż ciebie, Szmulu — zawołał, — Kocibród obchodzi? Jaki interes z nim cię wiąże?
 — Co mnie ma obchodzić? Co ma wiązać? Ja się pytam przez ciekawość. Mnie też pytali, ale nie umiałem odpowiedzieć.
 — Kto pytał? gdzie? kiedy?
 — O co pan dziedzic się gniewa? Bardzo zwyczajna rzecz. To było w mieście, przed sądem; żydki tam się schodzą, jak żydki; rozmawiają o rozmaitych interesach, rozmawiali i o Kocimbrodzie.
 — Ale z jakiej racyi?
 — Podobno na tym Kocimbrodzie jest suma, podobno ktoś ją chce sprzedać, a żydki chcą kupić.
 — Sumę na Kocimbrodzie?! To koniec świata!!
 — Dlaczego ma być koniec? Może takiego Kocibrodu nigdzie niema?
 — Owszem, jest... jest...
 — Może sumy niema?