Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/172

 — Kobieta, ojczulku, zawsze więcej żyje sercem i uczuciem, aniżeli mężczyzna. Ja rozumiem ciocię doskonale. Gdyby miała obok siebie kogoś z bliższych, na przykład mamę, albo mnie, to wypowiedziałaby w żywem słowie wszystko, co ma na sercu. Samotna, ucieka się do listu, i to jej przynosi ulgę i ukojenie.
 — Zabawna kobieta!
 — Uczuciowa, proszę ojczulka, i daj Boże, żeby była szczęśliwa. Życzę jej z całego serca.
 — Ależ i ja jej życzę, i matka się ucieszy. Wszyscy jesteśmy dla niej jak najlepiej usposobieni, raduje nas, że sobie los ustali i starość spokojną zabezpieczy... tylko, szczerze ci mówię, kochana Sławciu, utnijcie mi głowę, a nie zgadnę, skąd się to wszystko wzięło i gdzie się podzieje?
 — Tak samo ojczulek mówił, gdy Konrad bywać u nas zaczął.
 — Prawda, mówiłem, ale to zupełnie co innego... jedno do drugiego nie podobne.
 — I tu i tam małżeństwo.
 — No tak, ale tu... ty, kochanie, nie mówiąc komplimentów, jesteś dziewczyna ładna,