Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/174

to, jako żonie i matce mego dziecka, należy. W tem przywiązaniu wiek nie stanowi przeszkody; ale gdybym, dajmy na to, dziś, w moich latach, był jeszcze kawalerem, a znalazł się ktoś, ktoby mnie namawiał do zakochania się, to zatkałbym sobie uszy i uciekał gdzie pieprz rośnie, byle tego nie słyszeć.
 Panna Bolesława roześmiała się.
 — Eh, tak się to mówi, mój ojczulku!.. Ale jakże zrobimy z weselem ciotki? Wypada być, a mego wesela niepodobna odkładać na czas późniejszy.
 — Nie chciałabyś?
 — Podobno to zła wróżba, gdy się zmienia termin ślubu.
 — No, no, moja kochana, jakoś się to zrobi. Odbędziemy radę familijną we troje; matka zapewne znajdzie sposób wyjścia.
 — A cóż będzie, ojczulku, z moim listem do cioci Emilci?
 — Szmul po południu jedzie do miasteczka, to zabierze.
 — A możeby dodać powinszowania, życzenia?