Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/193

 — Konradzie! — zawołała pani Emilia — jeżeli Sławcię kochasz, nie proponuj tego. To niebezpieczne; na samą myśl o tem dostaję bicia serca. Mój mąż jest delikatny... piórem i intelligencyą służy krajowi.
 — O, skoro cioteczka tak mówi... Życzenie jej jest dla mnie rozkazem.
 — Poczciwy z ciebie chłopak i Pan Bóg już cię za to nagrodził, dając ci taką śliczną żoneczkę. Kochasz ją?
 — Wypowiedzieć nie potrafię.
 — Tak, mój drogi, kochaj ją zawsze, bo miłość opromienia życie... ona jest niby wschód jasnego słońca... Prawda, mężu?
 — Właściwie nie wiem, proszę Emilci, gdyż otworzono okiennice już po wschodzie słońca, na moim zegarku była blizko ósma.
 — Ach, mój mężu, ja mówię symbolicznie.
 — Zapewne, że tak jest, skoro Emilcia mówi.
 Sławcia postanowiła wystąpić, wydać większy wieczór z kolacyą, z tańcami, pierwszy na swojem gospodarstwie.
 Tego rodzaju przyjęcie musi odznaczać się szykiem, tem bardziej, że miało być kilka