Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/200

 — Bez wątpienia.
 — Kocha cię?
 — A no, niby, tak powiada.
 — Głodny nie jesteś?
 — Nie; obiad jest codzień i herbata.
 — Mieszkasz porządnie?
 — Pan mecenas był łaskaw zaszczycić nasze ubogie progi.
 — Ubrany jesteś jak człowiek.
 — Przecież i poprzednio nie chodziłem w łachmanach, a że się trochę sukno na surducie świeciło, to nie zbrodnia.
 — Jednem słowem, dobrze ci?
 — Tak sobie, panie mecenasie.
 — W każdym razie zrobiłeś dobrze, no i chyba nie żałujesz?
 — Rozmaicie możnaby o tem mówić.
 — Wcale nie rozmaicie... tylko dobrze.
 — Niech i tak będzie.
 — A teraz, powiedz mi, proszę cię, ale szczerze i bez wykrętów: co cię do tego małżeństwa skłoniło?
 — Kobieta mi się podobała... przywiązałem się do niej.
 — Tylko to?
 — Tylko, panie mecenasie.