Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/53

 — Młóci się też na gwałt.
 — Dwa tygodnie się młóci, już i w śpichrzu sporo jest.
 — Można choćby zaraz zabierać.
 — Kto będzie zabierał na taką drogę? Żaden chłop nie zechce jechać i konia marnować; a jeżeli pojedzie, to każe sobie za to bardzo drogo zapłacić. Żeby choć mróz nastał, to zaraz byłoby co innego.
 — To prawda; ale czy mróz, czy błoto, żyto sprzedać trzeba.
 — Oj, ja już stękam od tego żyta. Ja dziś w nocy nie wiem, czy pół godziny spałem.
 — A cóżeś robił?
 — Myślałem; moja głowa była w ruchu, w wielkim ruchu; jeszcze w większym, niż na jarmarku.
 — No i co wymyśliłeś?
 — Że trzeba sprzedać.
 — Jeżeliś tylko tyle wymyślił, to szkoda czasu i niespanej nocy.
 — Pan dziedzic nie dał mi dokończyć. Skoro wymyśliłem, że trzeba sprzedać, to musiałem też myśleć, jak sprzedać, komu sprzedać i za ile sprzedać. Takie myślenie