Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/72

 — Ja wiem, teraz taki czas, że wszystkie listy są bardzo pilne i bardzo ważne!
 — Taki czas?
 — Ma się rozumieć, proszę panienki; bo żeby listy nie były bardzo pilne i bardzo ważne, to ktoby je chciał pisać i dopłacać do swojej fatygi markami? Może nie?
 — Proszę was, nie zapomnijcie, mój Szmulu!
 — Czy było kiedy takie zdarzenie? Ja jestem z takiej familii, co robi interesa nie tylko dla zysku, ale czasem i zupełnie darmo, za nic.
 — Ależ ja nie chcę darmo; owszem, radabym Szmula wynagrodzić.
 — Bardzo dziękuję panience.
 — Dam wam kieliszek dobrej wódki. Wszak Szmul lubi?
 — Oj, oj! Kto nie lubi na takie zimno i wilgoć?!
 — Poczekajcie.
 Pobiegła do szafy i przyniosła duży kieliszek wódki i dwa kawałki cukru na zakąskę.
 Szmul wódkę wypił, a cukier schował do kieszeni, mówiąc:
 — To będzie dla mojego małego Icia.