Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/116

ale dusza jego zamiast być, jak należało przy pieśni i w pieśni, zamiast bujać daleko, nad wodami Jordanu, w świecie drogich pamiątek, wciąż uparcie, chociaż je Mosiek, niby muchę uprzykrzoną odpędzał, do pieniędzy wracała. Judka wrzucił w nią małe ziarnko, które szybko kiełkować zaczęło i rosnąć.
 Dlaczego, myślał Mosiek, mam mieć tylko sklepik i marne przy nim utrzymanie? Dlaczego nie miałbym zostać wielkim finansistą bogaczem?... Początek tylko jest trudny, a dalej wszystko idzie już szybko z rozpędem.
 Rozmyślanie przerwała żona Mośka bardzo uprzejmem zapytaniem:
 — Mojsie, może byś ty jeszcze trochę wódki się napił?
 Spojrzał na nią zdziwiony.
 — Ja? — zapytał.
 — Tak jest, ty.
 — Nie.
 — Dlaczego?
 — Dla dwóch przyczyn: raz, że nie mam chęci, a powtóre nie mam wódki.
 — Jest we flaszce.
 — Prawda, ale sama kupujesz, więc wiadomo ci, że są tylko dwa kieliszki, jeden na jutro na południe, drugi na wieczór, gdybym to dziś wypił,