Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/119

 — Ostatecznie w tem sławnem mieście panna Wiktorya zemdleje — dał się słyszeć głos młody i dźwięczny. — Pozwolić na to nie można, w jakikolwiek bądź sposób, musimy zdobyć tę małą Jerozolimę...
 Mosiek cofnął się od okna.
 — Nie bądź taki wojowniczy — odezwał się głos drugi — taka forteca zdobywa się bez wystrzału, rublem...
 Mosiek z przyjemnością przekonał się, że jednak w towarzystwie tych waryatów znajduje się jakiś człowiek rozsądny. Postanowił tedy zbadać o co idzie. Wsunął nogi w pantofle, włożył kapotę, aksamitną czapkę na głowę i śmiało wyszedł przed dom...
 — Żywa dusza, żywa dusza! — zawołano. — Panie starozakonny, panie kupiec... Prosimy bliżej.
 — Co państwu potrzeba?
 — Pić, cokolwiek pić... bo jedna z naszych pań jest bliska zemdlenia.
 — Czy pan dobrodziej — rzekł Mosiek — nie widzi studni tuż przed sobą?
 — Widzę, ale jaka w niej woda? Zapewne z bakteryami, z robakami, obrzydliwa...
 — Jak woda.
 — Nie filtrowana?.
 — Ja nie słyszałem o takiej wodzie, jak ży-