Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/121

 — Doskonale! Rzeczywiście myśl dobra.
 — Gdzież ta apteka?
 — Ja wiem — odezwał się jeden ze stangretów — zaprowadzę panów...
 — Lepiej niech on pójdzie i przyniesie.
 — Może być i tak; ale trzeba, żeby który z panów pofatygował się ze mną.
 — A to na co?
 — Aptekarz nie lubi, gdy go w nocy budzą, gotów mnie jeszcze zdyfamować.
 — W takim razie chodźmy wszyscy, całą gromadą, panowie i panie, w obec dam musi być grzeczny.
 — Brawo! Napad na aptekę. Podróż urozmaicona z przygodami. Droga jest tak monotonna, że należy nam się słusznie pewne urozmaicenie, a kurz tak dokuczył, że woda sodowa będzie nietylko ochłodą, ale zbawiennem lekarstwem.
 Wesoła, rozbawiona gromadka, poszła za stangretem w boczną uliczkę, przy której znajdowała się oficyna zdrowia. Mosiek zbliżył się do ludzi pozostałych przy koniach.
 — A! — zawołał — to wy Wojciechu, nie poznałem was z daleka, chociaż miesiąc świeci tak jasno....
 — Ano ja jestem. Dziwno mi, że Mosiek nie