Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/122

śpi jeszcze o tej porze, toż północ minęła, pewno pierwsza godzina już jest.
 — Ja spałem, ale obudzili mnie wasi paniczowie. Skąd zabraliście takich wesołych ludzi, z jakiego kraju oni są?
 — Z kolei ich wiozę. Do naszych państwa w gościnę jadą...
 — Co oni za jedni?
 — Albo ja wiem? Warszawiaki i tyle. Ogromnie wesołe państwo; przez całą drogę śmieją się, gadają, śpiewają, a w lesie kazali stanąć i siedzieli z godzinę, niby że jako im się bardzo drzewa spodobały i że sośnina pachnie...
 — Może to kupcy na drzewo! — zapytał Mosiek.
 — Toć nie żydy.
 — Różni teraz jeżdżą za handlem, a za drzewem najwięcej...
 — Co wam się widzi, gdyby byli kupcy, toby sami jeździli, ale nie z pannami... Ot na zabawę się wybrali, dla uciechy. Ponoć kilka tygodni posiedzą, pokoje dla nich wyszykowane, będzie wesoło teraz w Woli...
 — Ciekawym na co nasz dziedzic robi sobie tyle kosztu?
 — Albo go nie stać? Ja gości nie naspraszam na barszcz i kartofle, ani wy na śledzia i cebulę...