Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/124

ludzi, gdyby oni w Warszawie mieli takie pieniężne panny, to po co przyjeżdżaliby na wieś?
 — Toć mówię, dla uciechy i zabawy...
 — A może trochę i dla interesu, naszego dziedzica córka jest jedynaczka i będzie miała kawałek ładnego posagu...
 — To i co?
 — Oni są młodzi ludzie, oni jadą na zabawę, z takiej rzeczy to czasem bywa nieźle...
 — Może być... panienka piękna...
 — Ojciec jeszcze piękniejszy...
 — O! idą już z powrotem, słyszycie jak się śmieją.
 — Wesoło im, znać nie mają zmartwienia.
 Po nieznośnym bruku miasteczka rozlegał się odgłos kroków i słychać było ożywioną rozmowę...
 — Wiesz co Julek, ten aptekarz jest pyszny.
 — Ach! obmówili go. Znalazł się względem nas jak gentelman, a ja, prawdę mówiąc, przygotowany byłem na małą awanturkę. Zasypałem się w obec jego uprzejmości... Jak tylko staniemy w Woli, natychmiast zapiszę sobie w notesie następujący aforyzm: „Są jeszcze aptekarze na prowincii...“
 — Jedźmy! jedźmy! — zawołało naraz kilka osób.
 — Tak, noc jest cudowna, podróż zachwycająca, ale trzeba kiedyś spać się położyć, im prędzej to uczynimy, tem lepiej będzie dla nas...