Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/130

znaleźć, zobaczyć ojca, ucałować drobne ręce matki, powitać Władzię.
 O wszystkich dopytywał Jana, o nią nie śmiał; niewłaściwem mu się to wydawało.
 W dwie godziny później ujrzał Budy i dom swej rodziny.
 Wszystko było jak dawniej, suche wierzby przy drodze, dzikie gruszki, wysoka topola, niskie chaty chłopskie, krzyż poczerniały ze starości, wąska rzeczułka, przecinająca łąki, a za wioską dom z ogrodem, z dziedzińcem, z gołębnikiem na słupie.
 Gdy bryczka zbliżała się do celu, na ganek wyszła kobieta blada, szczupła, o dużych szafirowych oczach, które na widok przybywającego napełniły się łzami radości.
 Młody człowiek, zanim jeszcze stangret konia zatrzymał, zeskoczył z bryczki i do rąk matki przypadł.
 Ucałowała go serdecznie.
 — Jak ty wyrosłeś, wypiękniałeś Leonku! — mówiła przypatrując mu się z rozczuleniem. Chodź, kochanie, pewnie jesteś głodny, znużony po całonocnej podróży, posil się i połóż zaraz, wypocznij...
 — Ani myślę, mateczko; pragnę nacieszyć się z wami, jakżeż mógł bym spać teraz?
 — Chodźże, rozgość się,