Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/148

 — Śpią, proszę pani, jak zarżnięte...
 — Więc ja idę...
 Pobiegła za służącą i po chwili śpieszyła znów do ogrodu... Dziewczyna na ogromnej tacy niosła dzbanuszki z kawą, śmietanką, cukier, masło, masę ciast, sucharków, bułeczek. Przed domkiem stała młoda osoba, zgrabna, wysmukła, ubrana w elegancki negliż. Czarne włosy piętrzyły się nad jej czołem, oczy błyszczały, usta rozchylone były w uśmiechu.
 — Dzień dobry Wikciu, jakże spałaś? — zapytała pani Felicya.
 — Przewybornie, kochana wujeneczko, doskonale. Tutejsze powietrze upaja poprostu...
 — Tak ci się zdaje, a ciocia?
 — Wstała w tej chwili i ubiera się...
 — Gdzież mam podać kawę, w pokoju, czy w ogrodzie?
 — Ależ naturalnie tu, wujenko... Kwiaty prześlicznie pachną, jest cień... rozkoszne miejsce... Niech wujenka pozwoli, ja pomogę nakryć...
 — A nie, przyjechałaś na wypoczynek i na kuracyę.
 — Wybornie... wypoczynek mi się należy dlatego, żem wcale nie pracowała, a kuracya dlatego, że posiadam wyjątkowe zdrowie...
 — Jednak ciocia mówi, że niedomagasz...
 — Ciocia! Ciocia żeby mogła, trzymałaby mnie