Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/162

kazała się na mównicy, słuchanoby jej przez grzeczność i zatwierdzonoby jej wnioski także przez grzeczność, choćby to sprzeciwiało się interesom wszelkich stronnictw...
 — Więc dlaczego pan taki niebezpieczny żywioł chce wprowadzić do naszego parlamentu domowego?
 — Przedewszystkiem nie jestem Anglikiem i nie bardzo sympatyzuję z tą rasą, dusza moja jest bardziej południowa, powiedziałbym włoska...
 — Proszę!
 — Nie inaczej... Dusza włoska, temperament hiszpański, a serce...
 — Afrykańskie może?...
 — Sam nie wiem, jak je nazwać... Łatwo zapalne, gorące, a w uczuciach stałe. Gdy raz dla kogo uderzy, to już uderzać będzie aż do śmierci, do grobowej deski, bez wytchnienia, bez żadnej zmiany...
 — Widzisz, Helenko, jaki pan radca wytrwały...
 — Tak to się mówi...
 — Tak się czyni... tak się postępuje, proszę pani... Tak, to tak, na zawsze; nie, to nie, również na zawsze... Takie są moje zasady, a byłem im wierny od najmłodszych lat życia...
 — To bardzo ładnie z pańskiej strony...
 — Niestety, nie zawsze bywam rozumiany i oceniony jak należy...