Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/169

reguralne, oczy duże, pełne blasku i inteligencyi, ładnie zarysowane i trochę ściągnięte ku sobie brwi znamionowały siłę woli... Wargi i policzki otaczał delikatny zarost czarnej barwy.
 Pan Eugeniusz patrzył na młodego człowieka i żałował w duchu, że niema syna.
 — Macie sąsiedzie, dużo gości, jak słyszałem — rzekł pan Marcin.
 — Jest kilka osób; cichy nasz dom ożywił się niezmiernie, a mamy też i pannę ładną, co się zowie, a bogatą! Panie Józefie, pilnuj się... Warszawianka śliczna, może łatwo głowę zawrócić, jeżeli tylko zechce...
 — Jestem o to spokojny — odrzekł młody człowiek z uśmiechem.
 — Proszę, jaka pewność, ale bo to podobno wy dzisiejsi nie wierzycie w miłość. Prawdaż to?
 — Bynajmniej... Wierzymy we wszystko, w co i wy wierzycie...
 — Doskonale, więc i w miłość?
 — I w miłość także...
 — W takim razie, nie rozumiem pańskiej pewności siebie. Na seryo mówię, że panna Wiktorya może zrobić wrażenie; ja sam, gdybym był ze dwadzieścia pięć lat młodszym, to kto wie, czy nie uległbym jej czarom... Zresztą zobaczysz ją niedługo i przyznasz mi słuszność...