Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/173

tknęło go jakie zmartwienie, które przed rodzicami chce ukryć.
 Wyszła z domu i udała się wprost pod lipy. Na ławce siedział Leon z książką w ręku i niby czytał; był tak zamyślony, że nie zauważył, że matka nadchodzi, dopiero gdy stanęła tuż przy nim, zerwał się z ławki.
 — Przestraszyłam cię? — zapytała łagodnie.
 — Ależ nie, mateczko, tylko nie wiedziałem, że tu jesteś.
 — Przyszłam cię prosić na śniadanie, bo obiad będzie później, poczekamy na ojca i na Józia...
 — Nie ma ich w domu?...
 — Pytasz o to? Przecież proponowali ci abyś razem z nimi pojechał...
 — Prawda. Przepraszam mamę, za moje roztargnienie...
 — No chodź... Źle zrobiłeś żeś nie pojechał z nimi, byłbyś się trochę rozerwał...
 — Kiedy nie mam chęci, mateczko... Mnie tu dobrze, w ogrodzie siedzę, wieczorem chciałbym w pole pójść...
 — Przecież mamy dziś jechać do Woli...
 — Żebym ja w domu mógł zostać, moja mamo kochana...
 — Niepodobna; tak zapraszali serdecznie, i ja przyrzekłem, trzeba tam być koniecznie. Chyba, że