Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/194

widać, zdaleka tylko majaczy się sylwetka człowieka idącego pieszo. Mosiek poznaje, że to chłop, ze idzie do miasteczka, i że się śpieszy, gdyż robi ogromne kroki, Mosiek widzi, że chłop ten ma w ręku wielki kij, którym się podpiera, i że idzie z rozmachem. Zanim Mosiek te szczegóły żdązył w jakąś kombinacyę ułożyć, już chłop znalazł się tuż przy nim.
 — Gospodarzu, słuchajcie-no gospodarzu — rzekł Mosiek.
 — A co chcecie, żydku?...
 — Czekajcie-no trochę...
 — Pilno mi...
 — Ja wiem, że wy idziecie do miasta..
 — A juści...
 — I to wiem, że macie interes...
 — Pewnie, że nie leciałbym po próżnicy w roboczy czas...
 — Może ja pomógłbym wam w tym interesie?
 Chłop zmierzył Mośka oczami od stóp do głowy, spojrzał na jego buty łatane, zniszczoną kapotę, czapkę wytartą, pokręcił głową i rzekł:
 — Nie...
 — Dlaczego?
 — Ja pieniędzy szukam, a wy, żydku, miarkując po osobie, może macie parę groszy całej fortuny, a może i nie...