Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/195

 — Nie rachowaliście mojego majątku... Może ja mam, może nie mam; ale to nic nie znaczy, dopomódz zawsze mogę...
 — Choć nie macie?...
 — Cóż to znaczy! Dajmy na to, że nie mam, ale mogę znać takich co mają... Rozumiecie teraz?
 Chłop podrapał się po głowie i rzekł:
 — Rozumiem... Właśnie ja idę do takiego co ponoć gospodarzom pieniędzy pożycza. Nazywa on się Mosiek, dawniej skórkami handlował, a teraz bogacz jest i na procent daje. Radzili mi żebym do niego poszedł... tylko, podobnoć wielki to rozbójnik i zdzierca... Znacie go?
 — Tego Mośka?
 — A jeno...
 — Dlaczego nie miałbym znać, wszystkich znam w mieście...
 — I prawda, że un taki?...
 Mośkowi pewna myśl przyszła do głowy.
 — Tak — odrzekł — to wielki rozbójnik... pierwszy na całe miasto...
 — To możebyście nastręczyli innego?
 — Inni nie są rozbójnicy jak Mosiek, ale mają jeden duży feler...
 — Cóż?...
 — Nie pożyczają pieniędzy, a wam zapewne bardzo pilno potrzeba?...