Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/197

 — Trochę potrafię. Niebardzo pięknie, ale inszy znawca przeczyta.
 — Czy was kto w mieście zna?
 — Niby jak?
 — Czy może kto poświadczyć, że wy jesteście prawdziwy Bartłomiej Śmieciucha... a nie Jacek Kogut, albo Maciek Sikora...
 — Kpicie żydku, czy co?
 — Bywały już takie zdarzenia... Jeden mówił, że jest jeden, a on wcale nie był jeden, tylko był drugi...
 — Ja jestem ja, a że to prawda, może poświadczyć żyd, co ma szynk przy moście i ten co żelaztwo sprzedaje, i ten co ze smołą jeździ, i ten...
 — Dość! dość! Ja żądam jednego, a wy dajecie cały kahał! Nie potrzeba tyle...
 — I jakże będzie?
 — Dobrze będzie, nie frasujcie się, interes skończony... Ile wam potrzeba?
 — Najbiedniej trzydzieści rubli...
 — Duża suma, wielka suma, inny nie poradziłby na to, ale moja głowa poradzi...
 — Na pewno?
 — Na wiatr ja słowa nie rzucam, i niech wam się nie zdaje, że to jest łatwa rzecz... Muszę się dużo napracować, natargować, nagadać, ale chcę wam dogodzić i sam chcę przytem zarobić. Jak to