Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/21

wę o interesie, gdyż od tego jest Mosiek. Liczy też trochę i na szczęście, może ono akurat dziś uśmiechnie się do niego.
 Wtem rozległ się odgłos kroków i niebawem na ganku ukazał się człowiek średniego wzrostu, szczupły, ze szpakowatą, krótko przystrzyżoną brodą, z czarnemi bystremi oczami.
 Rzucił okiem na Mośka i lakonicznie zapytał:
 — Czego?
 Mosiek do ziemi się skłonił.
 — Trochę za interesem, trochę tak... dzień dobry wielmożnemu panu... Wielmożny pan na pocztę posyła?
 — Więc?
 — Szkoda człowieka i konia... Ja zaraz wracam do domu, mogę listy zabrać.
 Pan Marcin mruknął przez zęby:
 — Obejdzie się...
 Potem jednak, jakby nową myślą uderzony, dodał:
 — Zaczekaj...
 — Owszem, bardzo chętnie...
 Pan Marcin do chłopaka się zwrócił:
 — Weźno Wojtek te listy i odwieź na pocztę, opłacisz, ile każą, pokwitowanie weźmiesz...
 Chłopak schował papiery do torby i zręcznie wskoczył na siodło.