Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/217

 — Niech mi ciocia wierzy, że ja duchem ciągle znajdowałam się przy was; nie było godziny, w której nie myślałabym o moich najdroższych opiekunach... Jakże się miewa wuj, Józio?...
 — O Leonka nie pytasz?
 Na twarz dziewczęcia wybiegł mocny rumieniec..
 — O wszystkich bez wyjątku pragnę wiedzieć droga ciociu, a gdyby nie obawa, że się wydam dziecinną, zapytałabym o ogród, kwiaty, łąki, las... Jak tam teraz pięknie być musi!...
 — Przekonaj się... przyjedź...
 Władzia milczała, pani Zofia mówiła dalej łagodnym tonem, spokojnie:
 — Wuj i Józio dobrze się mają; szczególniej Józio, w Woli są teraz goście na wakacyach, więc bawią się wesoło, tylko Leonek...
 — Chory?! — zapytała z przerażeniem w oczach.
 — Doprawdy, nie wiem jak ci na to odpowiedzieć. Chory we właściwem znaczeniu tego wyrazu on nie jest, ale trapi go jakiś smutek, i to od pierwszej chwili po przyjeździe do domu. Znać, że ten chłopiec cierpi, i możesz sobie wyobrazić jaką mnie to boleścią przejmuje...
 Nastała długa chwila milczenia.
 Władzia z trudnością powstrzymywała łzy cisnące się jej do oczu i sama nie mogła sobie zdać