Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/220

 — Czy mogę przepędzić z tobą dzisiejszy wieczór? — zapytała.
 — Ciociu! Cóż znowu?! Przecież to będzie dla mnie prawdziwe szczęście...
 — Obawiam się, że zrobię kłopot twojej staruszce...
 — Ależ nie, ona taka dobra i gościnna.
 W istocie, emerytka była bardzo rada, że może przyjąć u siebie osobę ze wsi, „magnatkę,“ jak sądziła, że może jej przedstawić swoje córki.
 Niech wiedzą na wsi, myślała zacna babina, że i tu u nas, w Warszawie, na Kościelnej, wiedzą jak kogo przyjąć i umieją się znaleźć. Aczkolwiek bardzo oszczędna, postanowiła jednak „wystąpić.“ Córki pobiegły do miasta i powróciły niebawem obładowane mnóstwem paczek; w jednej chwili, w tak zwanym salonie, maleńkim, ale jak bombonierka szczupłym, na stole, nakrytym białym jak śnieg obrusem, znalazł się samowar, szklanki i mnóstwo talerzyków, zastawionych ciastkami, wędliną, owocami, pieczywem. Staruszka zmieniła nawet toaletę, popielaty szlafroczek zastąpiła czarną suknią, a i pannom poleciła się ogarnąć. Stało to się wszystko bardzo szybko. Staruszka rzuciła okiem na stół i zapytała córek:
 — Jest szyk?!
 — Jest, mamo — odpowiedziały jednogłośnie.