Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/222

 — Jużem się trochę przyzwyczaiła... ale z początku, rzeczywiście, byłam jak nie swoja...
 Pani Zofia patrzyła uważnie na swą wychowankę i po chwili rzekła:
 — Jedziemy jutro...
 — Kto, cioteczko... przecież ciocia przyjechała sama...
 — Ja i ty...
 Twarz Władzi pokryła się mocnym rumieńcem.
 — Ja? ja nie wiem — wyszeptała.
 — Moje dziecko — rzekła pani Zofia — czy mam ci tłómaczyć, że przyjechałam umyślnie po to, aby cię zabrać, że nam wszystkim smutno bez ciebie... Czyż tego nie chcesz rozumieć?
 — Droga ciociu, kiedy... kiedy... to niepodobieństwo...
 — Dzieciństwo, dzieciństwo... Więc nawet nie zasłużyliśmy na tę łaskę, żebyś nas chciała odwiedzić?
 — Z rozkoszą, ciociu, przyjadę, ale nie teraz.
 — A kiedyż raczysz wyznaczyć termin?
 — Przyjadę w zimie, na jesieni, kiedy ciocia pozwoli, byle tylko nie teraz... powtarzam cioci, że to niepodobieństwo...
 — A domyślam się przyczyny... Widocznie jest obecnie w naszym domu ktoś, kogo niecierpisz, nienawidzisz, kto ci wyrządził krzywdę lub przykrość,