Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/226

 Pobiegł do stajni, wydał dyspozycyę żeby powóz szybko przygotowano do drogi... potem wrócił do domu i wszedł do pokoju pana Marcina.
 — Ojcze — rzekł — jest depesza... matka dziś przyjeżdża...
 — Trzeba posłać konie na stacyę...
 — Już to zarządziłem ojcze, za godzinę stangret wyjedzie...
 — To trochę zawcześnie...
 — Nic nie szkodzi, konie wypoczną... Ojciec nie będzie miał nic przeciwko temu, że ja pojadę po matkę!..
 Pan Marcin popatrzył na syna spokojnie i rzekł:
 — Pokaż-no mi depeszę.
 Przeczytał, złożył ją i oddał Leonowi.
 — No tak — odezwał się — wypada... Czemu się tak rumienisz, mój chłopcze?
 — Bo ojciec...
 — Wiem, wiem — rzekł z uśmiechem. — Przechodziłem i ja w swoim czasie to samo... ubiegałem się o rękę ubogiej panienki i nie zataję tego... Co do ciebie to mi tylko przykro, że masz tak mało zaufania do mnie...
 — Proszę ojca...
 — Nie tłómacz się, to faktu nie zmienia... o zamiarach twoich względem Władzi dowiedziałem się dopiero od matki..