Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/229

stary kawaler zbierał resztki sił, aby pokazać, że jest jeszcze rzeźki i wytrwały.
 Na jednej wycieczce ktoś zaproponował wyścigi piesze; radca bez żadnego protestu stanął do szeregu i byłby ubiegał się o kwiatek, mający być nagrodą zwycięzcy, ale panna Wiktorya nie pozwoliła na to.
 — Zabraniam — rzekła stanowczo.
 — I dlaczego? z jakiej racyi? — zapytał stary kawaler.
 — Dla bardzo ważnych powodów, dla kaprysu, dla stu przyczyn, dość, że nie pozwalam i jestem pewna, że pan usłucha...
 — Zawsze i we wszystkiem, ale chciałbym poznać motywy.
 — Owszem; mógłby się pan zmęczyć, zachorować i umrzeć...
 — A pani by mnie bardzo żałowała?
 — Tak...
 — W takich warunkach mogę umierać...
 — Przepraszam, panu nie wolno umierać... Pańskie życie jest potrzebne...
 — Dla kogo?
 — Przedewszystkiem dla cioci prezesowej. Nie przeżyłaby ona straty tak zacnego przyjaciela...
 — Pani prezesowa to zacna dusza, ale jej siostrzenica nie wspomniałaby nawet, że kiedyś istniał