Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/230

na świecie jakiś radca, człowiek, który... nie wiem jakby powiedzieć... który był bardzo wierny w przyjaźni, bardzo stały w uczuciach, wytrwały w niepowodzeniach i zawodach, cierpliwy jak...
 — O panie, wygłaszasz sobie samemu panegiryk...
 — Mówię tylko prawdę, ale że pani ze mnie żartuje, więc niech zginę... będę dotąd biegał, aż...
 — Nie będziesz pan biegał, będziesz mi wciąż asystował, dziś wybieram pana na swego rycerza...
 — A jeżeli tak, to chciałbym żyć sto lat... i chciałbym żeby dzisiejszy dzień trwał do skończenia świata...
 — Panie, w zachwycie zgubiłeś logikę.
 — Jakto?...
 — Tak dalece chcesz pan przedłużyć dzień dzisiejszy, że ani pan sam, ani nikt z nas niedoczekałby jutra... Widzi pan radca, jak to można się czasem zapędzić...
 — Pani wie doskonale co ja chciałem powiedzieć; pani czyta w mych myślach jak w książce...
 — Nie umiem po grecku... Zmęczona jestem, może pan raczy podać mi rękę...
 Całe towarzystwo wracało do domu; radca z panną Wiktoryą szli na końcu. Stary kawaler za-