Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/238

iło się jakoś, widocznie obu zajmował inny jakiś przedmiot... Nareszcie pan Marcin sam zaczął.
 — Młodszy mój syn — rzekł — zrobił mi niespodziankę...
 — A jakąż? Sądząc po dotychczasowem jego postępowaniu, niespodzianka przykra chyba nie jest...
 — No nie, nie jest przykra, to prawda, ale w każdym razie niespodzianka... Zaskoczyła ona mnie znienacka, nie byłem na nią przygotowany... Przypominasz sobie zapewne, panie Eugeniuszu rozmowę, jaką mieliśmy przed pół rokiem, o przyszłości naszych dzieci?...
 — Nietylko przypominam, ale doskonale ją pamiętam... Sam ją zacząłem wtedy...
 — Otóż, przyznam szczerze, że bardzo mi się ów projekt uśmiechał... i byłem niemal pewny, że przyjdzie do skutku... Tymczasem dzieje się inaczej... Dowiaduję się, że mój syn młodszy oddawna zakochany...
 — W pannie Władysławie?
 — Tak...
 — Trudno, kochany sąsiedzie, sercu rozkazywać skoro jest przywiązanie...
 — I ja jestem tego samego zdania, ale zdawało mi się... Przeciw mojej wychowanicy nic nie mam... Dobra to dziewczyna...
 — Kiedyż pobiorą się?