Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/241

Władzi gorące rumieńce, które dodawały blasku jej niezwykłej urodzie.
 Wymawiał jej żartobliwie wyjazd, ale też i dziękował za pożegnanie, które mu przez Błażeja posłała, za różę.
 — Mam ją ciągle przy sobie — mówił.
 — Na cóż trzymać zeschły kwiat, nazrywam ci świeżych, ile zechcesz...
 — Owszem, ale tamten zachowam, jako pamiątkę, że był czas, kiedyś mnie kochała...
 — Takiego czasu nigdy nie było...
 — Nawet wtedy gdyś była małą, niezgrabną i brzydką dziewczyną?
 — Nawet wtedy.
 — I wtedy gdyśmy w piłkę grywali i wówczas gdy wysyłałaś nam do miasta, przez troskliwie wyszukiwane okazye, rozmaite przysmaki, i wówczas, gdy uczyłem cię jeździć na łyżwach?
 — Wtedy ja byłam już w tobie zakochana szalenie, a ty?
 — A ja sto razy więcej!
 — To niemożliwe, więcej niż ja ciebie, kochać nie można...
 — Ja tak samo myślę o mojem kochaniu, a któż osądzi po czyjej stronie słuszność?
 — Wierzmy sobie nawzajem, na cóż nam sędziowie?...