Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/250

same uszy będzie... Eh nie, wielmożnym panom mam tłómaczyć, takim gospodarzom... Panowie widzą co jest... Granicę tylko pokażę i dość.
 — Rzekę tu macie, zdaje się? — spytał Józef.
 — O jest i porządna, woda w niej przez cały rok, a bystra... chłop ledwie dostoi pod prąd, wiosną wylew bywa duży na łąki, i to cała okrasa tej fortuny...
 — Bystra rzeka — rzekł Józef do brata — to moje marzenie... Turbiny, młyny, fabryki, naturalny, a tani motor...
 Gdy wrócili z objazdu, starowina z wyraźnym niepokojem zapytał:
 — I cóż, moi panowie, cóż? Jakże podobało się...
 — Wie pan dobrodziej sam — rzekł pan Marcin — że nie ma się czem zachwycać...
 — Prawda, prawda, zapuszczone to, biedne, wyście do innych widoków przywykli... Nie dziw, że się nie podobało... Szczerze mówiąc, szkoda, myślałem, że kupicie...
 — Owszem, kupimy bardzo chętnie, chciej pan tylko oznajmić jakie są warunki...
 — W trzech słowach skończymy... Dobra wiara wzajemna; ja się nie drożę, a pana nie śmiałbym posądzać, że chcesz położenie starego niedołęgi wyzyskać...
 — Cóż znowu!