Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/255

Przyjechaliśmy razem, mieliśmy wracać razem, skąd-że ta nagła zmiana?
 — Przeliczyłem się z czasem, a mam kilka spraw terminowych, dla których obecność moja w Warszawie jest niezbędna. Interesa pieniężne, majątkowe, zaniedbywać ich nie mogę.
 — Szczególna rzecz...
 — Zwyczajna, pani dobrodziejko, zwyczajna... Nie mogę inaczej postąpić...
 — Niezmiernie mi to przykro, tembardziej, że w słowach pańskich nie ma tego dźwięku szczerości, do którego przyzwyczaiłeś mnie od tylu lat. Coś zaszło... Nieładnie, bardzo nieładnie z pańskiej, strony, że jesteś skryty, że opuszczasz mnie, zwłaszcza w takiej ważnej chwili, gdy pańska rada byłaby mi bardzo potrzebna i pożądana...
 — Czy wolno zapytać na czem polega ta ważność?
 — Nie domyśla się pan?
 — Nic a nic...
 — To dziwne...
 Radca domyślał się doskonale, i dlatego chciał koniecznie odjechać, widział, że wszystkie jego najdroższe nadzieje są pogrzebane na zawsze...
 Prezesowa zaczęła znów:
 — Przypuszczam, że w losie mojej kochanej siostrzenicy zajdzie zmiana...