Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/36

jesteś tonący, a on deska ratunku, jedna i, mojem zdaniem, jedyna... Mogę ci dopomódz w przeprowadzeniu układów i przygotować projekt kontraktu...
 — Niezmiernie obowiązany jestem, ale to niepodobna... ja bowiem w te układy wchodzić nie mam zamiaru...
 — Co?! czy dobrze słyszę?
 — Doskonałe...
 — Jakto? odrzucasz jedyny, możliwy ratunek — i dlaczego?
 — Dla zasady...
 — Piękna to rzecz zasada, ani słowa, tylko, jak w danym razie, trochę za kosztowna.
 — Bynajmniej...
 — Więc powiedz mi nareszcie na czem swoją rachubę opierasz? Czy znalazłeś skarb ukryty, czyś wygrał na loteryi, czy ci wraz z deszczem spadły tysiące... że myślisz trzymać taki duży majątek?
 — Nie znalazłem skarbu.
 — Więc?
 — Zrobię to, co zrobiłby każdy na mojem miejscu; ze stu włok gruntu, jakie posiadam, a z których wyrzuconoby mnie niezawodnie, sprzedam sześćdziesiąt — a przy czterdziestu zostanę i mam nadzieję, że na dość długo...
 — Komuż u licha sprzedasz, jeżeli doskonałych nabywców odrzucasz?