Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/37

 — Ja mam nabywców i jestem w trakcie układów.
 — Któż to, jeżeli zapytać wolno...
 — Chłopi...
 — Ależ oni pieniędzy nie mają...
 — Nic nie szkodzi, nie mają odrazu, ale mieć będą częściowo — rozkładam im wypłatę na lat dziesięć...
 — A czy twoi wierzyciele zechcą czekać?
 — Sądzę, że tak.
 — I na czem ten sąd opierasz?
 — Układam się z nimi, i jak dotychczas trudności nie czynią.
 — I zapewne darmo robią tę łaskę?
 — To już kwestya układu, szanowny panie...
 Adwokat wpadł w zły humor, rozgniewał się. Z właściwą sobie szorstkością, a w dosadnych wyrazach, powiedział młodemu człowiekowi, że interes pieniężny to nie romans, że wszelkie sentymenta należy na bok odrzucić i traktować rzecz po kupiecku, realnie.
 Mówka nie sprawiła pożądanego efektu, pan Marcin wysłuchał jej w milczeniu, poczem pożegnał jak najgrzeczniej zirytowanego prawnika i odjechał do domu.
 Upłynęło kilka lat, zanim wszystkie interesa według swego planu przeprowadził; układy z chłopa-