Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/55

wziął, bo to i nam weselej i pomoc przy gospodarstwie...
 — Oho!
 — Jakbyś wiedział; mama ją chwali, mówi, że zdatna, że jak chce, to się wszystkiego nauczy. Obiecała nam przecież uszyć ładne krawaty, a na przyszły rok ma dla nas sama konfitury smażyć.
 — Władzia? Niby ona potrafi?!
 — Zobaczysz. Wiesz, Józiu, co ja myślę?
 — No?
 — Jakkolwiekbądź, trzeba być honorowym.
 — Jakto?
 — Ona o nas tak dba, tyle dobrych rzeczy przysyła, a my dla niej nic.
 — Prawda, masz racyę, trzeba jej jaki prezent kupić, ale co? Może ładną lalkę...
 — To na nic! Ona się lalkami nie bawi.
 — Więc?
 — Ja myślę, że będzie wolała łyżwy. Zbierajmy pieniądze do świąt i kupmy jej łyżwy, ale szyk... angielskie...
 — Kiedy ona nie umie ślizgać się...
 — Nauczymy ją podczas świąt. Na sadzawce za ogrodem będzie śliczny lód.
 — Po krótkich debatach, dwaj honorowi ludzie przyszli do przekonania, że najodpowiedniejszym