Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/67

grymasy, co mnie znowuż o mało do pasyi nie doprowadziło...
 — Dlaczego?
 — Nie wyobrazisz sobie, kochany Marcinie, czego się tym ludziom zachciewa?
 Nie dokończył zdania, gdyż we drzwiach ukazała się pani domu; osoba szczupła, wątła, czarno ubrana, bardzo sympatyczna i widocznie piękna niegdyś.
 Zerwał się pan Eugeniusz na jej powitanie.
 — O czem tak panowie rozprawiacie? — spytała.
 — A, o różnych rzeczach, pani dobrodziejko.
 — Widać zajmujący był przedmiot, gdyż widzę, że pan Eugeniusz jest bardzo ożywiony...
 — Gniewał się na Warszawiaków — wtrącił pan Marcin.
 — Za co?
 — Za grymasy, pani dobrodziejko, za grymasy.
 — Grymasy?
 — A tak, proszę sobie wyobrazić, że jedna z pań obecnych na zebraniu u mojej siostry, utyskiwała na dorożki warszawskie, dowodząc że są one szczytem niewygody i zabytkami barbarzyńskich czasów...
 — Do pewnego stopnia miała słuszność...
 — Tak, i ja przyznaję... Niechby narzekała, ż