Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/72

 — Niech sąsiad będzie spokojny — rzekł pan Marcin — ja bo uprzedzenia do miasta nie mam, Nie jeden rok przepędziłem wśród murów i jakoś wytrzymało się... podaję więc, tem bardziej, że nietylko ten interes powołuje mnie do Warszawy...
 — Mieliście państwo jakie wiadomości od chłopców?
 — Prawie co tydzień są listy — odrzekła pani Zofia, a twarz jej na wspomnienie dzieci ożywiła się bardzo — dobrzy oni są, pamiętają o rodzicach, wiedzą, ze dłuższe milczenie byłoby dla nas przyczyną niepokoju i zmartwienia... Dobre dzieci, bardzo dobre...
 — A pani dobrodziejko, protestuję, w imię sprawiedliwości...
 — Jakto?
 — Alboż to dzieci? To ludzie już, i chociaż pani mama, nie mówię komplementu, tylko szczerą prawdę, młodo jeszcze wygląda, ale synom tytuł mężczyzn słusznie się już należy... Jeszcze parę latek, a pójdą o własnych siłach, pożenią się... Trudna rada, pani dobrodziejko, trzeba się będzie z losem pogodzić i tytuł babci przyjąć.
 — Żebym chociaż doczekała tego szczęścia — szepnęła z westchnieniem.
 — A dlaczegoby... czy to tak długo?
 — Eh sąsiedzie — rzekł, śmiejąc się pan Mar-