Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/80

 — Chcesz pan powiedzieć, że potrzebna jest we wszystkiem cierpliwość...
 — W każdym interesie, w każdym handlu.
 — Moża to i racya...
 — Wielka racya, wypraktykowana... ale — dodał — na mnie czas i trzeba jechać do domu. Zrobiliśmy interes...
 — Życzę zarobku...
 — Będzie, ale nie wielki, bardzo mały... cóż robić? trzeba czekać, może się trafi większy...
 Dawid pożegnał Pana Marcina, wgramolił się na biedkę i powlókł wprost do Topolnicy. Pan Marcin zaś rozłożył księgę rachunkową i zaczął pisać.
 Do pokoju cicho, dyskretnie wsunęła się Pani Zofia.
 — Czy nie przeszkadzam? — zapytała.
 — O nie; siadaj, proszę cię.
 — Sprzedałeś porębę?
 — Jak corocznie...
 — Korzystnie?
 — O tyle o ile, zdaje się, że kto inny nie dałby więcej, a tu przynajmniej mam pewność, że pieniądze w swoim czasie odbiorę. Potrzebuję ich bardzo, przychodzi czas, że Józiowi trzeba dopomódz, niech już rozpocznie życie samodzielne...
 Pani Zofia westchnęła.
 — Zdaje się, że to tak niedawno — rzekła..