Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/87

 — Budynek już mamy, maszyny będą na kolei lada dzień...
 — Wypadnie fornali posłać...
 — Tak.
 — Siła wozów?
 — Kilka, nie wiem jeszcze, zobaczymy. Ludzi szukających zarobku odsyłaj do Bud, tam niedługo las będą cięli, Dawid z Topolnicy kupił, więc siekier i furmanek będzie potrzebował...
 — A to dobrze; zima ciężka i obiecuje być długa, naród tedy na zarobki chciwy.
 — Znów kraczesz kruku — rzekł, śmiejąc się pan Eugeniusz — znów grozisz mrozami i śnieżycą!
 — A no, wielmożny panie, juści tak, zaraz z początku jesieni pokazywało, że zima długa będzie, ale to bajki; drzewa u nas nie brak, a po tęgich zimach bywają dobre lata...
 — A jakąż pogodę na jutro wróżysz?
 — Przymrozek będzie, a śnieg lada dzień zobaczymy... Jedzie ktoś — dodał — turkot słychać.
 — Szczególna rzecz, ja nie słyszę.
 — Bo jeszcze daleko, wielmożny panie, na grobli; pewnie z Bud państwo...
 Chłop położył klucze na krześle przy drzwiach, a otrzymawszy polecenie co do robót, mających się nazajutrz odbywać, wyszedł. W kilka minut później ekwipaż pana Marcina zatrzymał się przed gankiem.