Strona:Klemens Junosza - Synowie pana Marcina.djvu/96

z uśmiechem — bo płacąc pięknem za nadobne, gotowa jestem porównać cię...
 — Z czem?
 — A no, choćby z białą lilią, piękną, a zawsze zadumaną... albo nie, tyś niepodobna do lilii...
 — Ani do róży z pewnością.
 — Ty jesteś podobna do ślicznej dziewczyny w której budzi się serce...
 — Skąd o tem wiedzieć możesz?
 — Domyślam się, zgaduję, przeczuwam...
 — I... mylisz się... Serce moje śpi jeszcze i nie wiem czy się kiedykolwiek przebudzi...
 — A jeżeli kto do niego zapuka?
 — Nie posądzam nikogo o tak nierozsądne zamiary... po co?
 — Ty Helenko, nie szczera jesteś...
 — Mówię prawdę...
 — A jednak rumienisz się...
 — Bo poruszasz kwestyę, nad którą nie zastanawiałam się dotychczas, badasz mnie jak inkwirent, a ja sama nie wiem, co mam ci odpowiedzieć... Zaskoczyłaś mnie tak obcesowo, znienacka...
 — Rozumiem; potrzebujesz czasu do namysłu... Jestem wspaniałomyślna, odkładam badania na później... Na kiedyż wyznaczymy nowy termin?
 — Nie prędko...
 — Może na lipiec?