Strona:Klemens Junosza - Syzyf.pdf/120

 Rzekłszy to, przyłożył dłonie do ust i odezwał się, jak przez tubę, głosem, któryby umarłego obudził.
 — Panie doktorze! prosimy tu do nas, prosimy!
 Pocztylion konie zatrzymał, a doktór, zrzuciwszy z siebie biały kitel, którym był okryty od kurzu, żywym krokiem puścił się ku łące. Był tego dnia szczególniej wyświeżony i wyelegantowany, w zgrabnym garniturze letnim, w jasnych rękawiczkach.
 Wszyscy powitali go serdecznie.
 — Dokądże pan Bóg prowadzi? — zapytał pan Jan.
 — Do chorego, jak zwykle; dokądżebym ja mógł jechać?
 — Widzicie państwo — rzekła panna Gracya, — co to za idealny doktór ten mój braciszek. Oszczędza koni swych pacyentów i jeździ ekstrapocztą. Wszak to bryczka pocztowa stoi na drodze, czy tak?
 — Zdaje się... no, jużcić pocztowa w samej rzeczy, bo też nie każdy pacyent ma konia.
 — Musi to być jednak bardzo dystyn-