Strona:Klemens Junosza - Syzyf.pdf/128

jest moja jedyny rekracya, dla tego też tak często naprzykrzam się pani.
 — Bardzo często! rzeczywiście! tak dalece często, że już nie umiem odróżnić królowej od laufra.
 — Ostatnią partyę graliśmy, jeżeli się nie mylę, przed czterema dniami.
 — I jeżeli się nie mylę, dostał pan doktór mata.
 — Niestety! pani, zawsze prawie bywam pobity, chociaż...
 — Chociaż co?
 — Zdaje mi się, że gram nieźle.
 — Tem większy tryumf dla mnie, że dobrego gracza zwyciężam. Ileż dziś partyj zagramy?
 — Ile pani każe, choćby... pięć.
 — A do sześciu pańskie poświęcenie nie sięga?
 — O, tyle ile pani każe, gotów jestem grać i przegrywać.
 — Trzymam za słowo, a teraz chodźmy do ogrodu, tam jest ciocia.
 Poszli, ale pani Marty nie znaleźli; zapędziła się ona na folwark, a potem i w pole, gdyż stała się jakaś awantura z powodu drobiu, który szkody zawsze wyrządzała pani Marta była gospodyni zawzięta i te,