Strona:Klemens Junosza - Syzyf.pdf/37

nerwów. Nie narzucam nikomu mego zdania, ale też od niego nie odstąpię.
 — Do pewnego stopnia masz pan słuszność — rzekł pan Jan.
 Doktór się roześmiał.
 — W samej rzeczy — odpowiedział, — mam słuszność aż do stopnia... bezwzględnej słuszności.
 — Ja wiem, że pan jesteś pesymistą i mizantropem — wtrąciła młoda mężatka.
 — Ani jedno, ani drugie, tylko niekiedy bywam smutny. Życie mnie na taką nutę nastraja; ale po cóż ja to mówię? wybrałem bardzo nieodpowiednich słuchaczów. Wy, moi państwo, powinniście być weseli, o wesołych rzeczach myśleć, wesołej mowy tylko słuchać. Używajcie, póki jesteście młodzi, tyle waszego.
 — Możnaby z tego wnosić, że pan doktór przepowiada nam smutną przyszłość, a ja w to nie wierzę, mój Janeczku.
 — I ślicznie pani dobrodziejka robi, tem więcej, że ja nic nie przepowiadam, nie mam się za proroka, mogę mieć tylko zdanie o tem, co widzę, a widzę przed sobą śliczny poemacik, który tymczasem jest sam w sobie skończoną zwrotką, piosenką, może wstępem do dalszych, dłuższych pie-