Strona:Klemens Junosza - Syzyf.pdf/51

 — Kto? moja Kurpielska, kto? powiedzcież nam.
 — Mały braciszek, taki maleńki jak lalka. Śpi w kołysce i ma zamrużone oczka, bardzo ładny chłopczyk.
 — Braciszek? mały? — pytała Zosia: — prawdziwy braciszek?
 — Jużci, skoro wam powiadam, że prawdziwy, to prawdziwy. Takie ma czarne oczka, jak tareczki, do Józia podobny.
 — A jak on się nazywa?
 — Nijak.
 — Albo jest takie imię? — spytał Józio.
 — O! toć powiadam — odezwała się Kurpielska, — że nijak, to znaczy ni tak, ni siak, jak go ochrzczą, to wtedy będzie miał imię.
 — A czy będziemy go mogli zobaczyć?
 — Będziecie.
 — To ja pójdę, narwę kwiatków i zrobię dla niego bukiet z samych róż. Prawda, Kurpielska, że takiego braciszka trzeba kochać?
 — A dyć trzeba, Zosiuchno, a jakże.
 — Ja mu kwiatków nie dam — rzekł Józio.