Strona:Klemens Junosza - Trzy psy.djvu/4

 Była to straszna dla pana Szapsi chwila. Zdawało mu się, że lada moment straszne zęby tego potwornego psiska wpiją się w jego delikatne ciało, że podrą mu żupan, zjedzą aksamitną czapkę i jego samego wraz z baryłką, biczem, lejcami, próżnym workiem i chomontem...
 Chciał krzyczeć, ale nie mógł — osądził więc że najwłaściwiej będzie czekać... Czekał więc, a pies położył się przy biedce i nie spuszczał go z oczów, gotów rzucić się za najmniejszem poruszeniem obserwowanego.
 Szapsia utrzymywał, że przez cały czas jego handlowego zawodu, chwile spędzone na oczekiwaniu przed dworem w Wronichpiórkach kosztowały go najdrożej.
 Nareszcie, od stajni ukazał się pan Ignacy w słomianym kapeluszu, letniej bluzie i butach z ogromnymi cholewami.
 — Jak się masz, stary szachraju! zawoła zdaleka!
 W żydka duch wstępować zaczynał.
 — Czy myślisz szabasować na tej biedzie? Czemu nie złazisz, do licha?
 Szapsia nie śmiał głosu wydobyć, z obawy aby nie rozdrażnił buldoka...
 — A to komedja! ogłuchł żydzisko jak pień! wołał pan Ignacy, skaranie Boże, jak będę potrzebował pieniędzy to nie usłyszy.
 Żyd się uśmiechnął, ale obejrzeć się nie odważył.
 Pan Ignacy przystąpił do samej biedki.
 — Dla czego nie zsiądziesz? zapytał.
 Na to Szapsia schyliwszy się do samego ucha dziedzica, rzekł głosem drżącym.
 — Boję się za psa, proszę wielmożnego pana.
 — Złaź, nic ci nie będzie — pójdź tu Cerber do nogi...
 Żyd z wielkim strachem oglądając się na wszystkie strony, zsiadł z biedki, i obadwaj z panem Ignacym weszli do dworku, a psisko swoim zwyczajem rozłożył się na ganku i usnął.