Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/101

— 97 —

na własną rękę, a że jest uparty jak kozioł; więc...
 — Nie, kochana ciociu, ja również jestem uparta i...
 — I jak przyjdzie, uśmiechniesz się uprzejmie i zaprosisz na herbatę.
 — Stanowczo nie! Przyjmę go tak ozięble, że zrozumie, iż nie ma po co przychodzić. Dość już mam tego!
 — No, no, gdybym cię nie znała, mogłabym uwierzyć, że istotnie tak uczynisz.
 — Ach, ciociu, czyż jestem taką niezaradną gąską?
 — Tego nie mówię, lecz twoja wrodzona uprzejmość i łagodność nie pozwoli ci zdobyć się na krok stanowczy...
 — Daję cioci słowo, że się zdobędę na energię...
 — Słowo?!
 — Ależ nie jedno... dziesięć, jeżeli ciocia chce. Wezmę się tak ostro do rzeczy...
 — Prześlicznie, doskonale... Pozwól-że, kochanie, że cię uściskam...
 — Za co?
 — Spadł mi kamień z serca, moja duszko, ja się o ciebie już bałam; tak, bałam się, że wpadniesz w szpony tego spekulanta i zginiesz... Bo zginęłabyś niezawodnie, moja kochana, zmarnowałabyś młodość, majątek, szczęście, całą swoją przyszłość...