Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/115

— 111 —

niego, który pracował usilnie na wywołanie tej wesołości... dla syna.
 Zegar wydzwonił dwunastą, pani Kowalska pierwsza zerwała się z krzesła.
 — Bój się Boga! Jak późno... — rzekła do siostrzenicy. — Chodźmy już do domu.
 — Chodźmy — odrzekła wdowa.
 — Czemu się panie tak śpieszą?
 — Późna godzina, trudno będzie o dorożkę...
 — Na cóż dorożka? — zapytał pan Antoni. — Deszcz ustał, niebo wypogodzone, gwiazdy świecą. Prześliczny spacer.
 Rzekłszy to, zwrócił się do syna i szepnął mu do ucha:
 — Nie bądź-że gapiem, pilnuj wdowy, przy wyjściu podaj jej rękę. Ciotkę ja biorę na siebie, utrzymam ją na dobrym dystansie — a ty byłbyś ostatniej próby ciemięgą, żebyś nie umiał korzystać z czasu...
 — Pani szanowna — rzekł głośno do pani Kowalskiej — zrobi mi ten zaszczyt i pozwoli się odprowadzić.
 — Taka łaska! Czem-że zasłużyłam?
 — Czy mam być szczery?
 — Bardzo cenię ten rzadki dzisiaj przymiot.
 — Więc będę szczerym. Mam szczególną sympatyę do kobiet... jakby tu powiedzieć, do kobiet ciętych, ostrych, prawdomównych,