Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/117

— 113 —

 — Młodzi, pani dobrodziejko, młodzi — odrzekł — i my biegaliśmy niegdyś, teraz chodzimy już tylko, ale jeszcze niezgorzej, prawda?
 — Naturalnie. Ja mogę chodzić przez cały dzień nawet, zmęczenia nie czuję.
 — Tak to, droga pani, trzymamy się krzepko i gdyby wypadło tańczyć, to...
 — Jakto? Pan tańczy jeszcze?
 — Jeżeli trzeba, to dlaczegóżby nie? Nie ubiegam się za tem, nie przepadam, ale gdyby tak wypadło...
 Przy pożegnaniu, zapytał młody człowiek, czy może kiedy przyjść i złożyć swoje uszanowanie. Zaproszono go jak najuprzejmiej, również jak ojca... Poczem stróż przebudzony otworzył bramę i obie panie zniknęły w niej, niby w wielkiej, czarnej przepaści.
 — A co, synku? — zapytał stary, gdy zostali sami na ulicy.
 — Ojciec jest wielki — odrzekł syn.
 — Przesada! Ojciec twój jest przedewszystkiem człowiekiem dobrej szkoły, wie, w jaki sposób oblegać fortecę, aby ją zmusić do kapitulacyi. Wy, młodzi, nic się na tem nie znacie...
 Syn uśmiechnął się.
 — Być może, ojcze — odrzekł — być mo-