Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/119

— 115 —

szem położeniu, to dotychczas byłoby wszystko skończone. Co to za sztuka zawrócić głowę kobiecie, która chce się podobać i wyjść zamąż.
 — Ależ, ojcze — tłómaczył się syn — kiedy nie miałem dotychczas sposobności.
 — Jakiej sposobności? Na co, do czego sposobność?
 — Żeby powiedzieć jej.
 — Do tego dość głosu.
 — Nie mogę przecież oświadczyć się w obecności osób obcych, a nie zdarza się sposobność.
 — Zawsze sposobność i sposobność... I wiesz, na czem się to skończy?
 — Nie mam pojęcia. Chciałbym, żeby skończyło się jak najpomyślniej, jak najlepiej, pragnę tego, pożądam... ale...
 — Ale cóż, ale cóż? — wołał zniecierpliwiony starowina.
 — Nie wiem, trzeba czekać. Czas to chyba jedyny mój sprzymierzeniec...
 — Proszę! Jedyny...
 — Drugiego nie widzę, ojcze..
 — Tak?
 — Nie widzę!
 — A ja to nic nie znaczę, a ja to się nie liczę! A ja to nie jestem najlepszym sprzymierzeńcem twoim?...