Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/121

— 117 —

 — Ależ, ojcze, nietylko upoważniam, lecz proszę ojca na wszystko, błagam...
 — Masz racyę, bardzo to dogodna rzecz przyjść do gotowego... Nie potrzeba się fatygować, trudzić... Masz racyę...
 — A kiedy ojciec będzie łaskaw to uczynić?...
 — Kiedy? A no, jak myślisz, za rok, za dwa?...
 — Ojciec żartuje...
 — No, no; nie bój się, synku, będzie wszystko dobrze. Ja do twojej pięknej pani wybiorę się jutro...
 — Czy być może?
 — Jutro; tak postanowiłem, a wiadomo ci, że u mnie co postanowione, to i wykonane szybko być musi. Zamiar i czyn, to moje hasło.
 — Serdecznie ojcu dziękuję i mam nadzieję, że przemówienie jego skutek pomyślny odniesie...
 — Nadzieję!? Ja, kochany paniczu, mam pewność... A zatem do jutra. Ubieram się elegancko, szykownie, czarno. Tużurek prosto z igły, kapelusz nowiuteńki, w krawacie brylantowa szpilka, a na palcu pierścień ze szmaragdem, ten duży, wiesz; opowiadałem ci, w jakich okolicznościach i jak tanio udało mi się go nabyć. Piękna, imponująca