Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/126

— 122 —

po nierównym bruku, a pan Antoni, powoli, ze spuszczoną głową, szedł ku miastu...
 Syn w jednej chwili znalazł się przy nim.
 — Ojcze! — zawołał — co to znaczy, dokąd one pojechały?...
 Starowina, przestraszony, odskoczył.
 — Co tu robisz — rzekł — miałeś czekać w cukierni!
 — Tak długo... nie miałem cierpliwości... przybiegłem...
 — Przestraszyłeś mnie... Na seryo... Żeby kawał gzemsu oberwał się z kamienicy i padł przed memi nogami, nie przeraziłbym się tak bardzo...
 — Przepraszam ojca... ale chyba moja niecierpliwość da się usprawiedliwić.
 — No, tak, tak... Rozumiem, zapewne...
 — Ojcze... nie śmiem pytać... Jak poszło?
 — Wcale nie poszło, synu... pojechało... Sam przecież na własne oczy widziałeś...
 — Ojcze!
 — Trudno opowiadać na ulicy, gdy ze wszystkich stron popychają i szturchają. Wejdźmy gdzie, usiądźmy, dowiesz się o wszystkiem, chociaż niema w tem dla nas właściwie nic ciekawego...
 Weszli do restauracyi, gdzie było prawie pusto i zasiedli przy stole.